"This is your captain speaking, if you look from the left side of the cabin you can see the pyramids." Een luid applaus volgde in het vliegtuig en deze geluksvogel zat aan de goede kant. Na een beetje turen in het donker door het raampje heb ik ze toch echt gezien: twee prachtige piramides in de verte. Zo leuk kan een overstap op Caïro zijn! 

(Het plaatje heb ik van internet geplukt, maar dat mag de pret niet drukken)

Vandaag was het trainingswoensdag, want ook tijdens mijn reis moet ik natuurlijk fit blijven (worden) voor de beklimming van Meru! We besloten één van de vele heuvels rondom Kigali op te lopen. Het was een korte tocht, maar behoorlijk zweten door de hoge luchtvochtigheid. We werden beloond met een mooi uitzicht over Kigali en vriendelijke begroetingen van de locals. 

's Middags ben ik naar het Genocide Memorial museum geweest. Ik vond het belangrijk om daar naartoe gegaan, maar zag er ook een beetje tegenop. Want wat hier gebeurt is, is onvoorstelbaar en verschrikkelijk. Dit werd in het museum benadrukt met schrijnende verhalen en tranentrekkend beeldmateriaal. Op de terugweg van het museum raakte ik in gesprek met een Rwandees met een onuitspreekbare naam (Ntivuguruzwa), dat vrolijkte me wel weer op.

Dan een wat lichter verhaal, dat ik vast niet mag vertellen en ik zal geen namen noemen, maar IEMAND liet mij tijdens de lunch wat foto's zien van het land waar hij vandaan kwam. De persoon in kwestie swipete door talloze foto's heen van mooie straten, pleinen en marktjes, totdat er ineens een wel heel speciaal monument in beeld verscheen... Ja, een piemelplaatje dus. HAHA. Dit onthoud ik voor het moment dat ik zelf weer een blunder bega, het kan altijd erger.

Aan het eind van de middag zijn we naar de Kimironko markt gereden, een grote overdekte en compleet chaotische markt. We werden van alle kanten bestormd door marktlui die ons graag teveel wilden laten betalen voor hun groenten en fruit. Hoogtepuntje was wel de man die ons naar zijn kraampje probeerde te lokken met de leus: "Hello sister, I have big banana". Aha, okee. Ik kon een lach (zeker na de gebeurtenis eerder op de dag) niet onderdrukken.

's Avonds hebben we met een klein groepje nog wat drankjes gedaan in een karaokebar. Dat was erg gezellig en zaterdag zien we elkaar weer in Musanze (een andere stad). De Rwandese Sylvie heeft me verzekerd dat we dan vooral héél veel gaan drinken. We zullen zien 😁

Eindelijk weg uit Kigali! Het begon al goed met een prachtige busreis waar genoeg te zien was: binnen klonk de top 100 Afrikaanse muziek en konden we de bijbehorende videoclips bewonderen, buiten reden we door de 1000 heuvels van Rwanda met fantastisch uitzicht. Het is hier overal zó groen! Ik zat bij het raampje (yes!) dat open kon (dubbel yes!), dus heb zo'n beetje de hele rit uit het raam gehangen. 

Na aankomst in Rubavu, het grootste dorp aan het Kivu meer, begonnen we met een wandeling langs het meer richting de vismarkt. Onderweg ontmoeten we de 18-jarige local Felix, die een stuk met ons mee loopt en vertelt over wat er allemaal te beleven valt. Hij regelt een tocht voor ons in een krakkemikkig roeibootje voor 1 euro, waarbij we zelf een beetje moeten meepeddelen. Felix gaat ook mee en we varen in een halfuurtje over het meer en rond het kleine eiland Kabakobwa. Hier werden vroeger ongetrouwde zwangere meisjes gedumpt, weer een plek met een duistere geschiedenis dus. Mohammed zit ongemakkelijk op zijn houten plankje en schijt 7 kleuren stront als we op het midden van het meer zijn. Terecht, want het zwemvest is van dezelfde kwaliteit als de boot en zijn zwemtalent ligt ergens heel diep onder water.

We varen met het bootje naar de lokaal beroemde hotsprings, een natuurlijke heetwaterbron die houtje touwtje is omgetoverd tot een ware spa. Met zandzakken zijn twee kleine badjes gemaakt en er is een omkleedhokje van palmbladeren.   Wat er niet is, zijn waarschuwingsbordjes op de plaatsen waar het kokend hete water de grond uit komt borrelen. Tot twee keer toe stap ik met mijn voeten op zo'n bron, tot groot vermaak van de locals (maar eerlijk is eerlijk, mijn au-au-hinkeldansje zag er vast lollig uit). 

Na de boot terug blijft Felix ons vergezellen en helpt hij ons om 3 enorme vissen te scoren voor een zacht prijsje. Hij weet ook een adresje waar we het allerbeste bananenbier kunnen kopen, de lokale specialiteit. We lopen een stukje verder, duiken een steegje in en ineens staan we in het midden van een gezellige grillbar. Hier maken ze onze vissen schoon en worden ze met heerlijke kruiden perrrrrfect gebakken. En dat voor 50 cent! We moeten overigens wel dik anderhalf uur op ons vissie wachten, maar ik ben inmiddels gewend dat de meeste dingen hier langzaam gaan en heb me er volledig aan over gegeven.

Na ons goddelijke diner droppen we onze spullen in een dubieus hotel. Het is vier keer goedkoper dan wat we op Booking.com konden vinden, maar het duurt niet lang voordat we uitvinden waarom: er kriebelt en kruipt genoeg door de kamer om een driedelige insectenencyclopedie mee te vullen. Ieuw. 

We nemen een moto-taxi naar de stad, waar we met Felix een smalle, lange bar in stappen. Helemaal vooraan is een klein podium, met daarachter een lange rij tafeltjes die in het donker verdwijnen. We bestellen een biertje en zitten helemaal vooraan, terwijl op het podium een Congolese dame haar billen schudt. De professionele dansers wisselen elkaar af en al snel hebben we genoeg (bananen)bier gedronken om tussendoor zelf ook te schitteren op het podium. Al met al was het een heel geslaagde dag, zelfs als je bedenkt dat ik daarna in het benauwde insectenhotel moest slapen ;).

We begonnen de dag met een strakblauwe lucht en een lekker ontbijtje aan het meer. De avocado's, bananen, mango's en passievruchten zijn hier verrukkelijk en vormen een goede combi met Afrikaanse thee (een pittige melkthee met gember, citroengras en enkele andere onidentificeerbare kruiden).

Na het ontbijt hebben we fietsen gehuurd om een klein stukje van de Congo Nile trail te doen. We waren gewaarschuwd dat dit een route is met veel ups and downs, maar hadden toch een beetje onderschat hoe zwaar het zou zijn. Zeker in de volle zon was het behoorlijk zweten. Mohammed gaf het na enkele heuvels al op, maar ik wilde toch even pronken met mijn fietsspieren. Na een behoorlijke klim werden we beloond met fantastisch uitzicht over het meer en beloonden we onszelf met een lauwe fanta. 

Onderweg werden we trouwens op allerlei manieren welkom geheten. De meest populaire begroetingen zijn 'good morning' (het maakt hiervoor niet uit welke tijd op de dag het is), 'muzungu' (blanke) en 'money' (wat eigenlijk gewoon goedemiddag lijkt te betekenen). 

Na een snelle douche zijn onze vrienden Ahmed (Yemen) en Emma (Kenia) ook in Rubavu aangekomen en lunchen we aan het water met nog zo'n heerlijk vissie als gisteren. Daarna rijden we naar het dorp om een ijskoffie te drinken, doen we een potje beachvolleybal en maken we een korte boottocht over het meer. We varen tot de grens met Congo en zien in de verte de stad Goma liggen. 

Vervolgens rijden we met de snelste chauffeur van Rwanda (Ahmed) naar Musanze. Hier wordt de vriendengroep uitgebreid, checken we in, eten we een hapje en dan is het tijd voor een feestje! Rond 10 uur lopen we een grote bar binnen die dan nog vrijwel leeg is. Er speelt een bandje en omdat er eigenlijk niet zoveel te beleven is, gaan de drankjes rap naar binnen. Pas rond 1 uur begint het wat drukker en daardoor ook leuker te worden. Iedereen danst met elkaar, buiten is er een kampvuurtje en het is een gezellige bende. Weer een goeie dag dus!

P.S. Vandaag kreeg ik voor de derde keer een compliment over mijn Adidas aso slippers, de groene monsters die door de meeste lezers van deze tekst afschuwelijk worden gevonden. Fijn dat mijn excellente gevoel voor stijl hier wel gewaardeerd wordt!

Rond zes uur 's ochtends word ik wakker van een wild feest met idioot harde muziek. Van ABBA tot TOTO, er komt van alles voorbij en er wordt luid gejoeld. Ik vraag Sylvie, die naast me ligt, wie er in godsnaam zo gek is om zo vroeg zulke muziek te draaien. "De kerk" is het antwoord. Tja... Wel een creatieve oplossing bij gebrek aan kerkklokken. Zuchtend en steunend draai ik me om en slaap nog even door. 

Na een brak ontbijtje zijn we onderweg naar de Twin Lakes. Vandaag rijdt Mohammed, want iedereen heeft een kater en dus zouden we de rijstijl van Ahmed zeker niet overleven. De route richting het meer is prachtig, maar hobbelig. We worden lekker door elkaar geschud en onze magen worden flink op de proef gesteld. Dit is dus een 'Afrikaanse massage'. De Twin Lakes zelf zijn mooi om te zien, maar we hebben vooral plezier in de auto en genieten van het uitzicht door het raampje.

Het leuke van ons internationale gezelschap is dat er zo nu en dan van die ideeën worden geopperd waar je zelf nooit op zou komen. Zo had Ahmed vandaag in een opwelling besloten dat hij graag een hele geit wilde kopen. Om als lunch te barbecueën en met zijn vijven op te peuzelen. Er werd wat rondgebeld, maar "helaas" konden we niemand vinden die ons op korte termijn een geit kon verkopen.

We hebben een normale lunch en daarna is het tijd om terug te gaan naar Kigali. Ahmed mag weer rijden, onder voorwaarde dat hij zich aan de verkeersregels houdt. Met name die met betrekking tot de snelheidslimiet. Maar dit keer zijn wij de gekken in de auto. Op de achterbank is het één groot feest en het duurt niet lang voordat iedereen door het dak en de ramen naar buiten hangt. Zwaaiend en zingend rijden we langs het mooie landschap, telkens snel naar binnen duikend als we ergens politie zien. Want die staan in Rwanda zo'n beetje op elke straathoek.

Langs de rand van de weg stoppen we om een kleine waterval te zien. We kopen een lang stuk suikerriet en het hele dorp komt kijken hoe dit voor de "muzungu's" gepeld wordt. Onderweg komen we nog meer pop-up marktjes tegen, waarbij je vanuit de auto van alles kunt kopen. Na een lange rit komen we uitgeput aan in Kigali. Tijd om te slapen!